श्रील प्रभुपादांची प्रचाराची तळमळ
एकदा श्रील प्रभुपादांचा सेवक त्यांच्या आंगाला मालिश करित होता तेव्हा श्रील प्रभुपाद त्यांस म्हटले की ‘ माझ्या वयाची सर्वच माणसे निवृत्ती पत्करतात, मलाही या व्यवस्थापकीय कामात गुंतुन रहावेसे वाटत नाही एकांत स्थानी सहा महिने जावावे व लेखन करावे, जेथे कोणीही येणार नाही टपालही नाही. तेव्हा सेवकाने सुचविले की तेहरान हे आपणासाठी योग्य ठिकाण आहे तेव्हा श्रील प्रभुपादांनी विचार केला व स्वत:च नव वृंदावनला पसंती दर्शविली. त्याच दिवशी पॅरिसहुन भगवानचे पत्र आले त्यामध्ये युरोपमधील केंद्रांचा दौरा करण्यासाठी त्यांना आमंत्रण आले. जसे प्रचाराचे हे आमंत्रण मिळाले प्रभुपादांच्यामध्ये ऊत्साह संचारला व लगेच जाण्यासाठी तयार झाले. तेव्हा त्यांचा सेवक म्हणाला श्रील प्रभुपाद आत्ताच तुम्ही म्हणाला की एकांतात जावे वाटते व आत्ता लगेच प्रचार दौ-यावर जाण्यासाठी तुम्ही तयार झाला आहात. तेव्हा प्रभुपाद हसले व म्हटले की ते या जन्मी तरी मला शक्य नाही. मी प्रवास करित रहावे व जिवनाच्या या रणक्षेत्रावरच मरावे हे बरे, योद्धयाला रणभुमीवर मरण येणे हे गौरवास्पद गोष्ट आहे.
श्रील प्रभुपादांच्या शिष्यांची प्रतिज्ञा
१५ ऑगस्ट १९७१ श्रील प्रभुपादांची व्यासपुजा यामध्ये सर्व शिष्यांनी मिळुन श्रील प्रभुपादांना पुष्पवचन अर्पण केले त्यामध्ये ते म्हणतात की – या व्यासपुजेच्या शुभदिनी आम्ही आपली लेकरे आपल्या चरणांवर आमच्या भावना अर्पण करण्यासाठी एकत्र आलो आहोत. आम्हास आशिर्वाद प्रदान करा की आम्ही आपल्या साहित्याचे- कृष्णाच्या संदेशाचा जो आपण कृपापुर्वक प्रदान केला आहे त्याचा प्रचार पाश्चात्य देशात करू शकु आणि कोणत्याही आपापसातील मतभेदाविना परस्पर सहयोगाने राहु शकु. आम्ही विधिविधानांचे कठोरपणे पालन करू आणि शुध्द प्रतिनीधी बनुन राहु.आपल्या प्रसन्नतेसाठी आम्ही शुध्द संकिर्तन करीत राहु आणि बॅक टु गॉडहेड पत्रिकेचे वितरण करीत राहु. श्रील प्रभुपाद की जय हो.( लिलामृत-प्रकरण-३६)
बि.टी.जी चे महत्व
२० मे १९५६ रोजी प्रकाशित ६ व्या अंकाच्या मुखपृष्ठावर दिलेली सूचना : कृपया बॅक टु गॉडहेड वाचा आणि अपने व्यक्तित्व की गहरी आयामोंको पुनर्जीवित करें. इतमे एैसा कुछ नही है जो हमारे अपुर्ण इंन्द्रियबोध के आधार पर गढी गई विचारधारा हो. वरन याच्यामध्ये जे काही आहे ते आपल्या मुक्त मुनिंचे संदेश सामावले आहे. आम्ही केवळ त्यांची मदत करीत आहोत की ते सर्व स्त्री पुरूषांना जीवनाचा अर्थ सोप्या शब्दात समजावु शकतील. म्हणुन प्रत्येक जबाबदार स्त्री आणि पुरूषाने हे नियमीतपणे वाचले पाहीजे. याची किंमत नगण्य आहे. कृपया याची उपेक्षा करू नका, हे तुमच्या हितासाठी आहे. हे मानवामद्ये सुखी समाजाची निर्मिती करेल. ( लिलामृत - प्रकरण - ८)
मासिकामुळे भक्त कसे बनले
श्रील प्रभुपाद पाश्चात्य देशात प्रचार करित असताना एक घटना:
अमेरीका टेक्सास येथील एक तरूणी बोनी मैकडोनाल्ड ही आपला मित्र गेरी यांच्यासोबत टेक्सास विश्वविद्यालय येथे एकत्र शिक्षण घेत व राहत होते, ते सैन फ्रांसिस्को येथे आले होते. शालेय शिक्षण घेत असताना ती नास्तिक बनली होती परंतु जेव्हा युरोप यात्रा करताना त्यांनी धार्मिक कला व ( गीरीजाघर स्थापत्य कला ) यांचे अध्ययन केले तेव्हा ती या निष्कर्षापर्यंत आली की इतके महान कलाकार चुकीचे असु शकत नाहीत. गेरी याचा जन्म जर्मनी मध्ये झाला होता त्याचे वडील वायु सेनेतील अधिकारी होते. लांब केस ठेवणे व नशा करणे यामध्ये तो टेक्सास विश्वविद्यालयातील प्रमुख तरूणांमधील एक होता. बोनी व गेरी दोघेही एल.एस.डी नशा सेवन करित होते, या नशेच्या धुंदीमध्ये असतानाच त्यांना आध्यात्मिक जीवनाचा शोध घेण्याची इच्छा निर्माण झाली व त्यांनी घरी न सांगताच त्या शोधासाठी वेस्ट कोस्ट येथे आले. दोघांनी अनेक आध्यात्मिक संस्था व पुस्तकांचे अध्ययन केले परंतु त्यामध्ये त्यांना निराशा आली. ते शाकाहारी बनले होते व नशा सेवनाने होणा-या पतनाचा ते अनुभव करू लागले होते. त्यांनी हे वाचले होते की शिष्य जेव्हा (तैयार) तयार असेल तेव्हा गुरू प्रकट होतील व ते या दिवसाच्या प्रतीक्षेमध्ये होते. एक दिवस बोनी हैट-एशबरी येथील मोठया दुकानात टेबलावर पडलेल्या पत्रिकांचा गठ्ठा पाहत होती तेव्हा त्यामध्ये ‘ बॅक टु गॉडहेड ’ मासिकाची एक प्रत मिळाली. त्यामध्ये हयग्रीव यांनी लिहीलेला श्रील प्रभुपादां विषयीचा लेखाकडे ती आकर्षीत झाली. त्या लेखामध्ये वर्णीलेली प्रभुपादांचे हास्य, त्यांचे चमचमीत डोळे, त्यांचे ( नुकीले) चप्पल तसेच इतर वर्णन केलेल्या सर्व गोष्टीवरून तीच्या मनात ही भावना उत्पन्न झाली की हेच माझे आध्यात्मिक गुरू असु शकतील ज्यांचा ती शोध घेत होती. तीने शोध घेतला व तीला जेव्हा हे समजले की त्याच स्वामीजींनी एक आश्रम हैट-ऐशबरी येथे चालु केला आहे तेव्हा बोनी व गेरी लगेच तेथे गेले. दोघे खुप दु:खी होते प्रभुपादांता भेटल्यानंतर त्यांनी आपली व्यथा सांगीतली तेव्हा प्रभुपाद त्यांना म्हणाले की तुम्ही प्रतीदीन सकाळी व सायंकाळी माझ्या प्रवचनवर्गासाठी येते येत रहा सर्व काही ठिक होईल. दोघे तयार झाले. दुर असल्याने त्यांना प्रतीदिन मंदिरात येणे कठीण होते परंतु तरीही स्वामीजींनी सांगीतले आहे म्हणुन ते येणास तयार झाले होते. एकदा प्रभुपादांनी त्यांना विचारले तुम्ही काय करता तेव्हा त्यांनी सांगीतले की आम्ही विद्यालयामध्ये चित्रकलेचे विद्यार्थी आहोत, तेव्हा श्रील प्रभुपादांनी त्यांना कृष्णाचे चित्र काढण्यास सांगीतले. त्यानंतर दोघांनी प्रभुपादांकडे दिक्षा घेण्यासाठी प्रार्थना केली. प्रभुपादांना भेटल्यानंतर दोन आठवडयामध्ये त्यांची दिक्षा झाली. बोनी चे नाव झाले गोविंददासी व गेरी चे नाव झाले गौरसुंदर. दिक्षेनंतर दोन आठवडयानंतर श्रील प्रभुपादांनी दोघांचा विवाह संपन्न केला.
मराठी आवृत्तीचा इतिहास
आवृत्ती छापण्याची इच्छा होती, १९७७ साली प.पु.लोकनाथ स्वामी, प.पु.राधानाथ स्वामी, प.पु.जयाद्वैत स्वामी आणि भिमा दास यांच्या मार्गदर्शनाखाली ' जाऊ देवाचिया गावा ' मासिकाचे प्रकाशन आणि वितरणाचे कार्य आकार घेऊ लागले. ' बॅक टु गॉडहेड ' मासिकाच्या हिंदी आवृत्तीचे नाव श्रील प्रभुपादांनी भगवद्दर्शन असे ठेवले होते, त्यामुळे मराठी आवृत्तीसाठीही हेच नाव ठेवण्याचे प्रथम सुचविण्यात आले, परंतु जयाद्वैत महाराजांना यापेक्षा दुसरे परिपुर्ण नाव हवे होते म्हणुन त्यांनी मराठी भाषिक भक्तांना महाराष्टातील जनतेला आवडेल असे नविन नाव सुचविण्यासाठी पुढे येण्यास आवाहन केले श्रीकृष्णचैतन्य दास यांनी तुकाराम महाराज यांच्या अभंगातुन 'जाऊ देवाचिया गावा ' हे नाव सुचविले जे ' बॅक टु गॉडहेड ' चे हुबेहुब मराठी भाषांतर वाटत होते. या शिर्षकाद्वारे लोकांना त्वरित मासिकातील लेखांच्या आध्यात्मिक स्वरूपाविषयी जाणीव होत असल्याने मराठी मासिकासाठी शेवटी ' जाऊ देवाचिया गावा ' या शिर्षकास सर्व वरिष्ठ भक्तांनी मान्यता दिली. या पहिल्या मासिकासाठी लोकनाथ स्वामी महाराजांसह इतर अनेक भक्तांनी लेख लिहिले. हा पहिला अंक महाराष्ट्राचे परम दैवत असलेल्या भगवान विठ्ठल आणि त्यांच्या पंढरपुर धामाचे वर्णन करणारा विशेषांक म्हणुन प्रकाशित करण्यात आला. सुरूवातीला काही काळासाठी हे मासिक दर दोन महिन्यातुन प्रकाशित होऊ लागले परंतु नंतर लोकांची आवड पाहुन ते दर महिन्याला प्रकाशित होऊ लागले.